بعضی از باران‌ها باران عذاب و نقمت است بارانی است که خودتان  سبب بارش آن شده‌اید و هیچ کسی را به جز خودتان نباید ملامت کنید چنانچه شیطان بارها و بارها فریاد می‌کند که (‌فَلا تَلُومُونی وَ لُومُوا أَنْفُسَکُم: پس مرا ملامت نکنید و خود را ملامت کنید).(إبراهیم: 22)بارانی که قطراتی از آن می‌تواند زندگی انسان را دگرگون کند تاجایی که دیگر حتی بوی موفقیت و خوشبختی در زندگی به مشام او نمی‌رسد : (وَ لَقَدْ أَتَوْا عَلَی الْقَرْیَةِ الَّتی أُمْطِرَتْ مَطَرَ السَّوْءِ أَ فَلَمْ یَکُونُوا یَرَوْنَها بَلْ کانُوا لا یَرْجُونَ نُشُوراً : و قطعاً بر شهری که باران بلا بر آن بارانده شد گذشته‌اند؛ مگر آن را ندیده‌اند؟ [چرا،] ولی امید به زنده شدن ندارند.(الفرقان: 40)و جالب است که عده ای به سبب غرور و تکبر به جایی می‌رسند که با جسارت هر چه تمام‌تر از خداوند تقاضا می‌کنند که این باران در زندگی آن‌ها شروع به باریدن کند و میگویند:(وَ إِذْ قالُوا اللَّهُمَّ إِنْ کانَ هذا هُوَ الْحَقَّ مِنْ عِنْدِکَ فَأَمْطِرْ عَلَیْنا حِجارَةً مِنَ السَّماءِ أَوِ ائْتِنا به عذابٍ أَلیمٍ: و [یاد کن] هنگامی را که گفتند: «خدایا، اگر این [کتاب] همان حقِّ از جانب توست، پس بر ما از آسمان سنگ‌هایی بباران یا عذابی دردناک بر سر ما بیاور( الأنفال: 32)اما این افراد که در دنیا به هیچ چیزی اعتقاد ندارند از این امر غافلند که خداوند طبق مصلحت‌ها و حکمت خود عذاب را نازل می‌کند و درخواست این افراد برای نزول عذاب هیچ گونه دخلی در این مسئله ندارد چرا که این منطق قرآن است که قرار نیست همه در این دنیا طعم عذاب خداوند را بچشند:

(وَ لا تَحْسَبَنَّ اللَّهَ غافِلاً عَمَّا یَعْمَلُ الظَّالِمُونَ إِنَّما یُؤَخِّرُهُمْ لِیَوْمٍ تَشْخَصُ فیهِ الْأَبْصار: و خدا را از آنچه ستمکاران می‌کنند غافل مپندار. جز این نیست که [کیفر] آنان را برای روزی به تأخیر می‌اندازد که چشم‌ها در آن خیره می‌شود.)(إبراهیم: 42)

در زندگی انسان‌ها باران‌های متفاوتی وجود دارد بعضی از باران‌ها باران‌های امتحان است که کم و بیش  زندگی انسان‌ها را با قطرات خود خیس و مرطوب می‌کند باران‌هایی که هیچ راه فراری از آن وجود ندارد:

(وَ هُوَ الَّذی جَعَلَکُمْ خَلائِفَ الْأَرْضِ وَ رَفَعَ بَعْضَکُمْ فَوْقَ بَعْضٍ دَرَجاتٍ لِیَبْلُوَکُمْ فی ما آتاکُمْ إِنَّ رَبَّکَ سَریعُ الْعِقابِ وَ إِنَّهُ لَغَفُورٌ رَحیمٌ : و اوست کسی که شما را در زمین جانشین [یکدیگر] قرار داد، و بعضی از شما را بر برخی دیگر به درجاتی برتری داد تا شما را در آنچه به شما داده است بیازماید. آری، پروردگار تو زود کیفر است، و [هم] او بس آمرزنده مهربان است.) 

از دیر باز باران و ابرها نقش بسیار مهمی در زندگی انسان‌ها داشته‌اند به گونه ای که در بیشتر مواقع زندگی انسان‌ها به باریدن چند قطره باران وابسته بوده است:

(وَ هُوَ الَّذی یُنَزِّلُ الْغَیْثَ مِنْ بَعْدِ ما قَنَطُوا وَ یَنْشُرُ رَحْمَتَهُ وَ هُوَ الْوَلِیُّ الْحَمیدُ : و اوست کسی که باران را - پس از آنکه [مردم] نومید شدند- فرود می‌آورد، و رحمت خویش را می‌گسترد و هموست سرپرست ستوده)(الشوری: 28)

اما با وجود این نقش مهم ، نظر افراد در مورد باران خیلی متفاوت است عده ای آن را جز مزاحمت و درد سر نمی‌دانند و از آن نفرت دارند و با خود می‌گویند باران به جز موهای آشفته و ژولیده و قدم‌های بلند برای  رسیدن به مقصد معنایی ندارد .

عده ای تمام زیبایی‌ها را در باران مشاهده می‌کنند و نه تنها از خیس شدن و موهای آشفته هراسی ندارند بلکه لحظه شماری می‌کنند تا ابرها شروع به باریدن کنند و از ثانیه ثانیه های قدم زدن در زیر دانه های بلورین باران لذت ببرند .

امام صادق‌(علیه السلام) می‌فرماید: "كسی كه هر شب سوره واقعه را بخواند... در دنیا سختی‌، فقر، نیازمندی و آفتی از آفت دنیا را نمی‌بیند و از دوستان حضرت علی‌(علیه السلام) می‌شود.

چگونه رزق خود را افزایش دهیم؟

از آیات قرآن كریم استفاده می‌شود كه توسعه و تنگی روزی به دست خداست‌ چنان كه ی‌فرماید:"إن‌ّ ربّك یبسط الرّزق‌َ لِمَن یشأ و یقدر إنّه كان بِعبادِه خبیراً بصیراً" (اسرá30) بنابراین هر چند اراده و كوشش انسان در زیاد شدن رزق و روزی مؤثر است‌"لیس‌َ للانسـَن‌َ الاّ ما سَعی‌َ" (نجم‌، 39) ولی اینها "جزءالعلة‌" و یا از آن هم كمتر به حساب می‌آیند زیرا اراده و عمل انسان در به دست آمدن رزق و روزی یكی از صدها شرایط است كه تمامی اسباب و شرایط به او منتهی می‌شود، و اوست كه بر اساس علم و حكمتش روزی را بین بندگان تقسیم می‌كند چنانكه می‌فرماید: "أهم یقسمون رحمت ربّك نحن قسمنا بینهم معیشتهم فی الحیوَة الدّنیا (زخرف‌، 32) آیا آنان رحمت پروردگارت را تقسیم می‌كنند؟! ما معیشت آنها را در حیات زندگی در میانشان تقسیم كردیم‌."

همان گونه كه بیان كردیم‌، خواست خداوند متعال "یرزق من یشأ" جزافی نیست‌ بلكه گشایش و تنگی روزی نیز، روی عللی است كه خدا به بندگان دانا و به صلاح آنان آگاه‌تر است‌. به بعضی افراد به جهت برخی اعمالشان روزی فراوان و به بعضی به سبب عمل‌هایشان (مانند تنبلی‌، قطع رحم و...) روزی كمتر می‌دهد. برخی را جهت آزمایش‌، روزی فراوان عطا می‌كند و در كار و زندگیشان گشایش می‌دهد و برخی را جهت آزمایش‌، روزی كم می‌دهد و... (1)برخی از سوره‌هایی كه در روایات اسلامی برای زیاد شدن رزق و روزی توصیه شده عبارتند از:

أَ تَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبِرِّ وَ تَنْسَوْنَ أَنْفُسَكُمْ وَ أَنْتُمْ تَتْلُونَ الْكِتابَ أَ فَلا تَعْقِلُونَ. (44 بقره)آیا مردم را به نیكى دعوت كرده و خودتان را فراموش مى‏نمایید؟ با اینكه شما كتاب (آسمانى) را مى‏خوانید، آیا هیچ فكر نمى‏كنید؟گرچه روى سخن در آیات فوق همچون آیات قبل و بعد، به بنى اسرائیل است، ولى مسلما مفهوم آن گسترده است و دیگران را نیز شامل مى‏شود.دانشمندان یهود، قبل از بعثت پیامبر اسلام صلى اللَّه علیه و آله، مردم را به ایمان آوردن به آن حضرت دعوت مى‏كردند و بشارت ظهور حضرت را مى‏دادند، امّا هنگام ظهور، خودشان ایمان نیاوردند و حتّى بعضى از آنان به بستگان خود كه اسلام آورده بودند، توصیه مى‏كردند كه مسلمان بمانند، ولى خودشان اسلام نمى‏آوردند. (نمونه، ج 1، ص 214)

در روایات آمده است: دانشمندى كه دیگران را به بهشت دعوت كند، ولى خودش اهل جهنّم باشد، بزرگترین و سخت‏ترین حسرت‏ها را خواهد داشت. (بحار، ج 2، ص 37)) حقّ تلاوت، عمل است. امام صادق علیه السلام فرمود: «كونوا دعاة الناس باعمالكم و لا تكونوا دعاة بالسنتكم» (نور الثقلین، ج 1، ص 57) با اعمال خودتان مردم را دعوت كنید، نه تنها با گفتار.از حضرت على علیه السلام نقل شده است كه فرمود: سوگند كه من شما را به كارى دعوت نمى‏كنم، مگر آنكه خودم پیشگام باشم و از كارى نهى نمى‏كنم مگر آنكه خودم قبل از شما آن را ترك كرده باشم. (نهج البلاغه، خطبه 175)در نهج البلاغه آمده است: هر كس خود را امام دیگران قرار داد، ابتدا باید به تعلیم خود بپردازد. (نهج البلاغه، حكمت 73)

امتیاز انسان، به شناخت اوست و كسانى كه با ایجاد شكّ و وسوسه و شیطنت، حقّ را از مردم مى‏پوشانند و شناخت صحیح را از مردم مى‏گیرند، در حقیقت یگانه امتیاز انسان بودن را گرفته‏اند و این بزرگترین ظلم است.

وجدان و فطرت، بهترین گواه بر حقّ پوشى انسان

وَ لا تَلْبِسُوا الْحَقَّ بِالْباطِلِ وَ تَكْتُمُوا الْحَقَّ وَ أَنْتُمْ تَعْلَمُونَ (بقره42) و حقّ را با باطل نپوشانید و حقیقت را با اینكه مى‏دانید، كتمان نكنید.

امتیاز انسان، به شناخت اوست و كسانى كه با ایجاد شكّ و وسوسه و شیطنت، حقّ را از مردم مى‏پوشانند و شناخت صحیح را از مردم مى‏گیرند، در حقیقت یگانه امتیاز انسان بودن را گرفته‏اند و این بزرگترین ظلم است.هم كتمان حق، جرم و گناه است، و هم آمیختن حق و باطل كه هر دو از نظر نتیجه، یكسان مى‏باشند، حق را بگوئید هر چند به زیان شما باشد، و باطل را با آن نیامیزید هر چند منافع زودگذرتان به خطر بیفتد.حضرت على علیه السلام مى‏فرماید: اگر باطل خالصانه مطرح شود، نگرانى نیست.(چون مردم آگاه مى‏شوند و آن را ترك مى‏كنند) و اگر حقّ نیز خالصانه مطرح شود، زبان مخالف بسته مى‏شود. لكن خطر آنجاست كه حقّ و باطل، به هم آمیخته شده و از هر كدام بخشى چنان جلوه داده مى‏شود كه زمینه‏ تسلّط شیطان بر هوادارانش فراهم شود. (نهج البلاغه، كلام 49)

از نظر قرآن، كار مقبول يعني قابل قبول. عمل صالح، «بِرّ» يعني نيكي، خيرالعمل، عمل خوب. «لِيَبْلُوَكُمْ أَيُّكُمْ أَحْسَنُ عَمَلا» (هود/7) چه كنيم كه كار ما بهترين كار باشد، استاندارد باشد. (محكم‌كاري) مي‌گويد: «سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّه» از امام صادق  شنيدم كه «إِذَا أَحْسَنَ الْمُؤْمِنُ عَمَلَهُ» (بحارالانوار/ج68/ص247) اگر مؤمن كارش را به نحو احسن انجام بدهد، «ضَاعَفَ اللَّهُ عَمَلَهُ لِكُلِّ حَسَنَةٍ سَبْعَمَائَة» خدا يك ثواب را هفتصد برابر مي‌كند. كارگر، بنّا، نجّار، تمام افراد، خياط، نانوا، هركس كارش را خوب انجام دهد، هفتصد برابر اجر مي‌دهيم. «وَ ذَلِكَ قَوْلُ اللَّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى وَ اللَّهُ يُضاعِفُ لِمَنْ يَشاء» (بحارالانوار/ج68/ص247) «فَقُلْتُ لَهُ وَ مَا الْإِحْسَانُ» به حضرت گفتم: خوب انجام بدهيم، يعني چه؟ فرمود: «فَقَالَ إِذَا صَلَّيْتَ» زماني كه نماز مي‌خواني، «فَأَحْسِنْ رُكُوعَك‏» خوب ركوع انجام بده. «وَ سُجُودَكَ»  مگر كلاغ هستي كه به زمين نوك بزني. ركوع و سجده، خوب عطر بزن، ثوابت سي برابر مي‌شود. شانه كن، سي برابر، مسواك بزن، يك ركعت تو هفتاد برابر مي‌شود. جماعت برو. در مسجد اگر پيشنماز يكي، مأمور يكي، صد و پنجاه برابر، به ده تا كه رسيد هيچ‌كس جز خدا حسابش را ندارد. «وَ إِذَا صُمْت‏» روزه مي‌گيري، «فَتَوَقَّ كُلَّ مَا فِيهِ فَسَادُ صَوْمِك‏» فقط شكم تو روزه نباشد. گوش و زبانت هم روزه باشد. روزه‌ات استاندارد باشد. «وَ إِذَا حَجَجْت‏» حج مي‌روي، حج خوب انجام بده. «فَتَوَقَّ مَا يَحْرُمُ عَلَيْكَ فِي حَجِّك‏» آن چيزهايي كه بر حاجي حرام است، مواظب باش انجام ندهي. «وَ كُلُّ عَمَلٍ تَعْمَلُهُ» در يك كلمه هر كاري كه مي‌كني، «فَلْيَكُنْ نَقِيّاً مِنَ الدَّنَس‏» هركاري مي‌كني خوب و پاك انجام بده. * سيره و روش پيامبر يكي از اصحاب از دنيا رفت، حضرت او را در خاك گذاشت، خشت ها را مي‌چيد و فاصله‌ي خشت‌ها را با گِل مي‌گرفت. گفت: آقا اين مرده است مي‌پوسد. فرمود: خدا دوست دارد هركس هر كاري مي‌كند، درست انجام بدهد. چرا بايد بگوييم: جنس ايراني ضعيف‌تر است. البته اخيراً به لطف خدا، بعضي از كارهاي ما از جنس‌هاي خارجي بهتر است. اگر هركس كارش را خوب انجام دهد، خودمان هم به نان و آب مي‌رسيم، مشتري‌اش بيشتر مي‌شود.

در نماز واجب است مي‌گوييم: «اهْدِنَا الصِّراطَ الْمُسْتَقيمَ» ما را به راه راست هدايت كن‏. آن هم وسط سوره‌ي حمد است. يعني چه؟ يعني آدم هر لحظه ممكن است، از خط بيرون برود. در فارسي مي‌گوييم: فلاني روي فُرم است. فلاني روي خط راه مي‌رود. يعني پايش را از خط خودش دراز نمي‌كند. معتدل است، استاندارد است. در نماز بايد حمد و سوره‌ات استاندارد باشد. «وَ لا تَجْهَرْ بِصَلاتِك‏» با صداي بلند غير معمول نباشد، «وَ لا تُخافِتْ بِها» (اسراء/110) يواش هم نگو. آرام نماز بخوان. «وَ اغْضُضْ مِنْ صَوْتِك‏» (لقمان/19) با مردم حرف مي‌زني، صدايت را بلند نكن. طبيعي حرف بزن. راه رفتن آرام و معمولي باشد. خيلي محكم پايت را به زمين نزن به علامت غرور و تكبّر. «إِنَّكَ لَنْ تَخْرِقَ الْأَرْض‏» (اسراء/37) زمين سوراخ نمي‌شود. خيلي هم گردنت را دراز نكن. «وَ لَنْ تَبْلُغَ الْجِبالَ طُولا» (اسراء/37) از كوه درازتر نمي‌شوي. مي‌خواهد بگويد: آرام باش. حديث داريم بعضي سختي‌ها براي آن است كه ما را استاندارد كند. مثلاً بيماري، مرگ، فقر. اگر نبود، انسان دائم چموشي و گردنكشي مي‌كرد. بايد به خدا توكل كنيم. اينكه بعضي‌ها شكست مي‌خورند، اين شكست‌ها براي اين است كه معتدل شوند. مي‌گويد: نه من محاسبه كردم، چنين و چنان مي‌شود، خدا مي‌فرمايد: من هم هستم. ممكن است همه‌ي محاسباتت را بكني، ولي بايد به من هم توكل كني.

قرآن مي‌فرمايد: «إِنَّ الَّذينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحات‏» (بقره/277) عمل صالح يعني چه؟ كار درست! در اذان «حي علي خير العمل» خير العمل يعني عمل خوب. عمل خوب و عمل صالح هماني است كه امروز به آن استاندارد مي‌گويند ريشه‌اش فرانسوي است. استاندارد يعني كار درست. كار درست را كسي انجام مي‌دهد كه خودش آدم درستي باشد. اگر آدم دين فروش، كم وجدان و بي‌وجدان باشد، حاضر است يك غذا و داروي غير استانداردي را بفروشد، صدها ميليون يا ميلياردها سود ببرد، اگر آدم‌ها استاندارد شوند، كارها استاندارد مي‌شود. اگر تمام فرمول‌ها باشد، براي بازرسي كه مي‌رود با رشوه خيانت مي‌كند!يكي هم كلمه‌ي «ميزان» است. يعني كارها، استاندارد است. «وَ لَمَّا بَلَغَ أَشُدَّه‏» (يوسف/22) «أَشُد» «شَد» يعني گره زدن. يعني كارهايش محكم است، آبكي نيست. ما مي‌گوييم: سد سازي. كلمه‌ي «سد» عربي است. سد يعني محكم‌كاري، قرآن مي‌فرمايد: حرف مي‌زني «قَوْلاً سَديداً» (نساء/9) يعني حرف‌هايت منطقي باشد كه با يك استدلال قوي‌تر حرفت رد نشود. «أُحْكِمَتْ آياتُه‏‏» (هود/1) «حكيم، محكم، استحكام» يعني كار درست باشد. محكم باشد. مثل كلمه‌ي «أَتْقَن» (نمل/88) «قسطاس» يعني ترازو. «قسطاس مستقيم» ترازوي درست. چون گاهي وقت‌ها جنس را مي‌كشد اما ترازويش مشكل دارد. متر مي‌كند اما مترش كوتاه است. دو سانت كم است و ظرف اندازه‌گيري (كيل) هم ايراد دارد.

بسم الله الرحمن الرحيم

مرحوم آیت الله حاج شیخ محمود حلبی – رضوان الله علیه – جریانی را در مورد جوانی از اهالی مشهد نقل کرده است. جوان مورد اشاره که نام و نشانی از او نداریم، در عرض یک ماه مبارک رمضان، پای منبر حاج شیخ در مسجد گوهرشاد، تغییر بنیادی می کند و با پدر محبوب و مهربانش و امام فراموش شده اش، ارتباط روحی برقرار می کند. در پی حصول این تغییر، زندگی او تحت الشعاع آن خورشید عالم تاب قرار می گیرد و نهایتا در حوالی کوه سنگی مشهد به محضر آن ناحیه مقدسه شرفیاب می شود. جریان تشرف، بر مرحوم حاج شیخ علی اکبر نهاوندی – رحمه الله – نیز به طریقی فاش می شود. خلاصه قصه آنکه جوان عاشق، از ساحت قدس مهدوی درخواست می کند که مرگش فرابرسد و چند روز بعد از دنیا می رود. خوشبختانه پیش از مرگ به طور اتفاقی با مرحوم حاج شیخ محمود دیدار می کند و جریان را تمام و کمال برای ایشان بازگو می نماید.

تولد مهدي(عج)

آنچه شيعه اماميه بر آن اعتقاد دارد و با دلايل قطعي آن را به اثبات رسانده است اين است كه مهدي موعود(عج) فرزند امام حسن عسكري(ع) در سال 552 هجري متولد شده است و هم اكنون در قيد حيات مي باشد و يكي از ايرادات مخالفان عقايد شيعه همين تولد است كه آن را انكار كرده اند. علت آن هم مخفي بودن تولد وي به جهت هراس از دشمنانش براي نابودي او مي باشد. از يك طرف دستگاه خلافت عباسي در تعقيب آن حضرت بود و ضرورت مخفي بودن وي را ايجاب مي كرد و از سوي ديگر براي اطمينان شيعه بايستي تولدش آشكار مي شد.امام عسكري(ع) تا جايي كه خطري نداشت تولدش را براي دوستان آشكار كرد و از چشم دشمنان مخفي نگه داشت. بنابراين شيعه با دلايل روشن اعتقاد به ولادتش دارد و علاوه بر شيعه بسياري از بزرگان اهل سنت اعتقاد به ولادتش دارند و علاوه بر شيعه بسياري از بزرگان اهل سنت نيز بر تولدش اعتراف كرده اند. مانند: خوارزمي، ابونعيم اصفهاني، محي الدين بن عربي، ابن صباغ مالكي، جلال الدين سيوطي و بسياري ديگر از بزرگان اهل سنت.(1)