ايـن آيـه در حـقيقت با ذكر چند حكم ديگر در رابطه با مساله تنظيم اسنادتجارى مكمل آيه قبل اسـت , و آنـها عبارتند از: 1ـ ((هرگاه در سفر بوديد ونويسنده اى نيافتيد (تا اسناد معامله را براى شـمـا تـنظيم كند و قرارداد را بنويسد)گروگان بگيريد)) (وان كنتم على سفر ولم تجدوا كاتبا فرهان مقبوضة ).
البته در وطن نيز اگر دسترسى به تنظيم كننده سند نباشد اكتفا كردن به گروگان مانعى ندارد .
2ـ گـروگان حتما بايد قبض شود و در اختيار طلبكار قرار گيرد تا اثراطمينان بخشى را داشته باشد, لذا مى فرمايد: فرهان مقبوضة ;Š گروگان گرفته شده .
3ـ سپس به عنوان يك استثنا در احكام فوق مى فرمايد: ((اگر بعضى از شمانسبت به بعضى ديگر اطـمـينان داشته باشد (مى تواند بدون نوشتن سند و رهن با اومعامله كند و امانت خويش را به او بـسـپـارد) در ايـن صـورت كسى كه امين شمرده شده است بايد امانت (و بدهى خود را به موقع ) بپردازد و از خدايى كه پروردگاراوست بپرهيزد)) (فان امن بعضكم بعضا فليؤد الذى اؤتمن امانته وليتق اللّه ربه ).
قـابـل تـوجه اين كه در اينجا طلب طلبكار به عنوان يك امانت , ذكر شده كه خيانت در آن , گناه بزرگى است .
4ـ سـپـس هـمـه مـردم را مـخاطب ساخته و يك دستور جامع در زمينه شهادت بيان مى كند و مـى فـرمـايـد: ((شـهادت را كتمان نكنيد و هركس آن را كتمان كند قلبش گناهكار است )) (ولا تكتموا الشهادة ومن يكتمها فانه آثم قلبه ).
بـنـابـراين كسانى كه از حقوق ديگران آگاهند موظفند به هنگام دعوت براى اداى شهادت آن را كتمان نكنند.
و از آنـجـا كـه كتمان شهادت و خوددارى از اظهار آن , به وسيله دل و روح انجام مى شود آن را به عنوان يك گناه قلبى معرفى كرده و مى گويد: ((كسى كه چنين كند قلب او گناهكار است )) و بـاز در پايان آيه براى تاكيد و توجه بيشتر نسبت به حفظامانت و اداى حقوق يكديگر و عدم كتمان شـهـادت هـشـدار داده مـى فـرمايد:((خداوند نسبت به آنچه انجام مى دهيد داناست )) (واللّه بما تعملون عليم ).
ممكن است مردم ندانند چه كسى قادر به اداى شهادت است و چه كسى نيست , و نيز ممكن است مـردم نـدانـند در آن جا كه اسناد و گروگانى وجود ندارد,چه كسى طلبكار و چه كسى بدهكار است , ولى خداوند همه اينها را مى داند و هركس را طبق اعمالش جزا مى دهد.