در قرآن كريم آيات فراوانى وجود دارد كه به حضرت فاطمه‏عليها السلام تأويل و تطبيق شده و آن بر دو دسته است: برخى از آيات به طور خاص منطبق بر فاطمه‏عليها السلام و بعضى از آيات به طور عام شامل آن حضرت مى‏شود. به نمونه‏اى از آن‏ها اشاره مى‏شود:
 1 - آيات خاص، مانند:
 الف - «اصطفاك» در آيه‏ى شريفه‏ى؛ «ان اللّه اصطفاك و طهّرك و اصطفاك على نساء العالمين».(686)
 ب - «نساءنا» در آيه‏ى شريفه‏ى؛ «فقل تعالوا ندع أبناءنا و أبناءكم و نساءنا و نساءكم و أنفسنا و أنفسكم».(687)
 ج - «ذى القربى» در آيه‏ى شريفه‏ى؛ «و ءات ذى القربى‏ حقّه».(688)
 د - «ذكر كثير» در آيه‏ى شريفه‏ى؛ «يا أيّها الّذين ءامنوا اذكروا اللّه ذكراً كثيراً».(689)
 2 - آيات عام، مانند:
 الف - «صالحين» در آيه‏ى شريفه‏ى «... الّذين أنعم اللّه عليهم من النبييّن و الصّدّيقين و الشّهداء و الصّالحين و حسن أولئك رفيقاً».(690)
 ب - «شجرة طيبة» در آيه‏ى شريفه‏ى «ألم تركيف ضرب اللّه مثلاً كلمة طيّبة كشجرة طيّبة أصلها ثابت و فرعها فى السّماء».(691)
 ج - «اهل بيت» در آيه‏ى شريفه‏ى «انّما يريد اللّه ليذهب عنكم الرّجس أهل البيت و يطهّركم تطهيراً».(692)
 د - «بحرين» در آيه‏ى شريفه‏ى «مرج البحرين يلتقيان».(693)
 ه - «يطعمون» در آيه‏ى شريفه‏ى «و يطعمون الطّعام على حبّه مسكيناً و يتيماً و أسيراً».(694)
 و - «يؤثرون» در آيه‏ى شريفه‏ى «و يؤثرون على أنفسهم و لو كان بهم خصاصة».(695)

نشان آن است كه مسئول حكومت و نظام اسلامى بايد از قداست والايى برخوردار باشد. طبق روايات متعدد مراد از اولى الامر، ائمه‏ى اهل بيت‏عليهم السلام هستند.

 مقايسه با اضداد يكى از راه‏هاى شناخت است.

 قرآن در باره‏ى مفسدان، مسرفان، گمراهان، جاهلان، جباران و ... دستور «لا يطع» و «لا تتّبع»مى‏دهد. نتيجه اين كه موارد «أطيعوا» بايد كسانى باشند كه از اطاعت آنان نهى نشده باشد.(667)

 عصمت ائمه‏ى اطهارعليهم السلام‏

  «يا أيّها الّذين ءامنوا اتّقوا اللّه و كونوا مع الصّادقين»(668)
 اين آيه‏ى شريفه دلالت بر عصمت ائمّه‏ى اطهارعليهم السلام دارد. زيرا دستور مطلق پيروى و همگامى با صادقان را مى‏دهد. اگر كسى معصوم نباشد، ممكن است چنين دستورى از ناحيه‏ى خدا در باره‏ى پيروى مطلق از آنان داده شود.
 فخر رازى مى‏گويد: خداوند مؤمنان را با همراه بودن با صادقان دستور داده است. بنا بر اين، آيه‏ى شريفه دلالت دارد آن‏ها كه جايز الخطا هستند، بايد به كسى اقتدا كنند كه معصوم است تا در پرتو او از خطا مصون بمانند و اين معنا در هر زمانى خواهد بود و هيچ دليلى بر اختصاص عصر پيامبر اكرم‏صلى الله عليه وآله نداريم.(669)
   - آگاهى امامان از كردار مؤمنان‏

  بر اساس آيه‏ى كريمه‏ى «و قل اعملوا فسيرى اللّه عملكم و رسوله و المؤمنون»،(670)اماميه معتقد است كه خداوند و پيامبرش و امامان‏عليهم السلام از رفتار و كردار مسلمانان آگاهند. امام رضاعليه السلام با استناد به آيه‏ى فوق مى‏فرمايد: «و اللّه، انّ أعمالكم لتعرض علىّ فى كل يوم و ليلة».(671) شايان توجه است كه جمله‏ى «ثم تردّون إلى عالم الغيب و الشّهادة»، نشانه‏ى روشنى بر حصول رؤيت دنيوى و پيش از عالم آخرت است و نيز مراد از مؤمنان، عموم اهل ايمان نيستند، بلكه تعداد انگشت‏شمارى از آنانند كه قرآن كريم در بخش ديگرى آن‏ها را با وصف «امت وسط» كه گواه بر اعمال مردم هستند، مى‏ستايد؛ «و جعلناكم أمّة وسطاً لتكونوا شهداء على النّاس و يكون الرّسول عليكم شهيداً».(672)

به درون خانه بیا!

امیرالمومنین(علیه السلام) پس از رسول خدا(صلی الله علیه و آله) بهترین انسان روی زمین بودند که ویژگی های روحی و معنوی و نیز مادی و ظاهری همگی دلالت بر این مطلب دارند. یکی از خصایص و ویژگی هایی که تنها خاص امیرالمومنین علی(علیه السلام) است و تنها ایشان بدان ممتاز گردیده اند محل و مکان ولادت حضرت است که احدی از خلایق از انبیاء عظام و اوصای گرامی هیچ کدام به این خصیصه ی عظمی ممتاز نبودند.

مولد علی(علیه السلام(

در حدیثی شریف از صحصمة بن صوحان از شیعیان و روات خاص امیرالمومنین(علیه السلام) نقل شده است که حضرت دلیل برتری خویش نسبت به عیسی(علیه السلام) را چنین ذکر فرمودند که موقع ولادت عیسی بن مریم (ع) در بیت المقدس ندای غیبی مریم طاهره مادر وی را از مسجد خارج کرد و بدو گفت: اخرجی عن البیت فإن هذه بیت العباده لا بیت الولادة، یعنی بیرون رو از خانه ی بیت المقدس زیرا که اینجا خانه عبادت است نه خانه ولادت و محل زائیدن. ولی هنگامی که ولادت با سعادت امام علی(علیه السلام) نزدیک شد مادر گرامی شان فاطمه بیت اسد را باندایی غیبی به داخل خانه ی کعبه دعوت نمودند و بدو فرمودند: یا فاطمه ادخلی البیت، فاطمه در خانه داخل شو.

ولادت امیرالمومنین (علیه السلام) در مکانی واقع شده است که هیچ کس نه پس از او و نه قبل از او چنان محلی را برای ولادت نداشته اند. به خصوص آن که این محل کعبه مبارک است که محل عبادت و خانه آمال و آروزهای همه مومنین و موحد آن از ابتدا تا انتها بوده است. علاوه بر این خانه کعبه خانه مبارکی است که محل عبادت است و اینکه ما در بزرگواری امیرالمومنین(علیه السلام) به درون آن دعوت شده اند خود حاکی از مقام و ارزش والای این مادر و فرزندست

ابوطالب و نقش او در نامگذاری امام علی(علیه السلام)

ممکن است گفته شود با توجه به این روایات و احادیث معلوم می شود نام "علی" برای امیرالمومنین(علیه السلام) قبل از ولادت ایشان انتخاب شده بود اما رسم است از گذشته که نام فرزند را پدر او انتخاب می کند. با این احوال آیا ابوطالب پدر بزرگوار امیرالمومنین(علیه السلام) در انتخاب نام فرزند خویش نقش نداشته است؟ آیا نام "علی" را او انتخاب کرده یا دیگران ؟ چگونه ابوطالب از انتخاب نام "علی" توسط خداوند متعال برای فرزند دلبندش اطلاع یافته است؟!

برای پاسخ به این پرسش ها و چگونگی نقش ابوطالب در نامگذاری فرزند خویش به نامی که پروردگار متعال آن را برایش انتخاب کرده بود باید به نحوه ی ارتباط ابوطالب با خداوند متعال توجه نمود!

هنچنین روایات بسیاری از اهل سنن و شیعه دلالت بر آن دارد که قبل از خلفت انتخاب نام و نام گذاری امیرالمومنین(علیه السلام) رخ داده است. از جمله به نقل از مناقب فقیه واسطی ابن مغاز شافعی و میر سید علی همدانی شافعی و نیز خطیب خوارزمی در مناقب و این شیرویه در فردوس و ابن مغازلی در مناقب هنگی از جابرین عبدالله انصاری نقل نموده اند که رسول الله(صلی الله علیه و آله) قبل أن یخلق السموات و الارض بالفی عام؛ نوشته شده است بر در بهشت لا اله الا الله محمد رسول خدا علی ولی خدا و برادر رسول خدا بوده پیش از آنکه آسمان ها و زمین را به دو هزار سال خلق کند.

اسامی و نام ها گاهی اوقات فلسفه ها و ماجراهایی در پشت خود دارند! اسامی بایستی به نوعی بر مسّمای خود دلالت داشته باشند، در غیر این صورت و اگر میان اسم مسّمی ارتباط و دلالتی نباشد، اسم گذاری چه معنا و هدفی خواهد داشت؟! بعضی از اسم‌ها و نام ها مخصوص برخی از مسّماها هستند که شاید تنها برازنده ی خود آنها باشند و بر غیر آنها دلالت روشنی نداشته باشند.  نام گذاری کودکی که متولد می شود یکی از این موارد است که بایستی نهایت دقت در انتخاب اسم انجام شود. اما بعضی از کودکان و نوزادان را کسانی برتر از انسان های معمولی برایشان اسم انتخاب می کنند. بعضی از نوزادان اسمشان از جانب خدا و عالم غیب برگزیده می شود!

در جامعه اسلامی، دستگاه مدیریت و حاکمیت جامعه، همه و همه، متکی به مردم، جزو مردم، همراه با مردم، متصل به مردم- به تمام معنای اتصال- هستند و جدا نیستند. 2

کسی خیال نکند که بسیج، یک حاشیه است و ملت و دولت و حکومت، به راهی می‌روند و بسیج هم در کناری نشسته و به خود مشغول است؛ خیر. «بسیج» متن حرکت نظام است.

رابطه و نسبت معکوسی بین ارتباط با مردم و ارتباط با قدرت‌ها و پناه بردن به آنها وجود دارد: هر حکومتی که ارتباطش با مردم خود صمیمانه است، به قدرت‌‌ها بی‌اعتناست و به آنها نگاه و تکیه نمی‌کند و به حرف آنها محل نمی‌گذارد و دستور آنها را به گوش نمی‌گیرد و به سراغ آنها نمی‌رود؛ ولی هر حکومتی  که با مردم خود رابطه ندارد، با قدرت‌های بزرگ  گرم می‌گیرد و به آغوش آنها پناه می‌برد و به آنها تکیه می‌کند و قهراً از آنها حرف می‌شنود و دستور آنها را اجرا می‌کند! از آن طرف نیز همین‌طور است: هر حکومتی که به قدرت‌ها نزدیک شد، از مردم خود دور می‌شود و هر حکومتی که از قدرت‌های بزرگ جهانی دور شد، در دل مردم خود جای می‌گیرد. این، یک امر روشن و بدیهی در فرهنگ و معارف سیاسی امروز دنیاست. 3

دشمن می‌خواهد میان فرقه‌های اسلامی نزاع باشد؛ به‌خصوص بعد از پیروزی انقلاب‌اسلامی دشمن خواسته است بین ایران انقلابی و اسلامی و بقیه ملت‌ها جدایی بیندازد. از خدا می‌خواهند که در دنیای اسلام گفته شود: «اینها شیعه هستند و انقلاب‌شان انقلاب شیعی است و به ما سنی‌ها ربطی ندارد»! ملت ایران از اول انقلاب گفته است بله، ما شیعه و موالیان اهل‌بیت پیامبریم؛ اما این انقلاب، یک انقلاب‌اسلامی براساس قرآن، براساس توحید، براساس اسلام خالص و ناب، براساس وحدت و برادری بین همه مسلمین است. این را از اول ملت ما گفتند و امام ما نیز این را فریاد کشید و بیان کرد.نگذارید این وحدت خدشه‌دار بشود. سایر ملت‌های مسلمان در کشورهای دیگر نگذارند که نویسندگان و قلم به دست‌های مزدور، علیه ملت ایران و انقلاب اسلامی و جمهوری‌اسلامی مطلب بنویسند و تهمت و افتراء پخش کنند؛ آنها دارند این کار را می‌کنند. نویسندگان خود ما هوشیاری به خرج دهند و نگذارند دشمن بهانه به دست بیاورد، تا این شکاف وسیع بشود. صدا و سیما، رسانه‌ها، روزنامه‌ها، کتاب‌نویس‌ها، همه و همه مواظب باشند بهانه‌ای به دست دشمن ندهند، تا اختلاف بین مسلمین ایجاد کند. ما گفتیم که برادران مسلمان در هر جا هستند و مذهب‌شان هر چه هست، باشند؛ امّا همه برادر باشند و در راه اسلام و توحید و قرآن، با استکبار- که ضد اسلام و ضد توحید و ضد قرآن است- مبارزه کنند.  3

منبع: راهبردها در کلام رهبر

پی‌نوشت‌ها:

1- بیانات در صحن جامع رضوی 1/1/1384.

2- دیدار کارگزاران نظام و میهمانان خارجی کنفرانس بین‌المللی وحدت 24/5/1374.

3- خطبه‌های نماز جمعه تهران 5/7/1370.

دشمن اسلام و مسلمین، دو خصوصیت دارد که در طول تاریخ این دو خصوصیت را نداشته است. یکی اینکه به شدت به مال، به سیاست، به تبلیغات، به انواع و اقسام ابزارهای اثرگذاری و نفوذ و ضربه‌زدن، مجهز است. دشمن اسلام کیست؟ جبهه استکبار، از صهیونیسم تا امریکا، تا کمپانی‌های نفتی، تا قلم به مزدان و روشنفکرانی که برای آنها کار می‌کنند، در سرتاسر جهان مجهزند. هیچ‌وقت جبهه مقابل اسلام، این قدر به همه ابزارها مجهز نبوده است.

خصوصیت دیگر این است که همین جبهه مجهز، امروز نسبت به خطری که اسلام برای آن دارد و بیداری اسلامی برای آن به ‌وجود می‌آورد، به شدت حساس است و این حساسیت، ناشی از این است که می‌بیند اسلام می‌تواند از مرز یک توصیه اخلاقی فراتر برود و در موضع فکری که نظامی را به‌ وجود می‌آورد، ظاهر شود. دشمنان اسلام دیدند که اسلام توانست یک انقلاب به وجود بیاورد؛ دیدند که اسلام توانست یک نظام مستقر و پایدار به وجود بیاورد؛ دیدند که اسلام توانست یک ملت را به خود آگاهی برساند، آنها را از حالت هزیمت روحی، به استقرار و اتکاء به نفس و اعتزاز به خود و دین خود تبدیل کند و برساند؛ دیدند که اسلام می‌تواند یک ملت را آن‌قدر مقتدر و قوی کند که همه آن ابزارهایی که گفتیم، در مورد این ملت بی‌اثر و کند شود.