یک موجود حقیقی تکوینی اگر بخواهد کامل شود باید به امور حقیقی کامل شود نه امور غیر حقیقی؛ انسان از آن جهت که زندگی متمدنانه و اجتماعی دارد، با قوانین اعتباری زندگی می‌کند و این عناوین اعتباری باعث نظم زندگی است.انسان در عبادات و معاملات با عناوین اعتباری به‌سر می برد،

در اینجا یک سوال جدی مطرح است و آن اینکه کمال انسان به چیست؟ اگر قوانین اعتباری از شریعت گرفته نشود، از رسوم و فرهنگ و عادات و آداب مردمی گرفته می‌شود و هیچ اعتباری هم ندارد.

اگر قوانین اعتباری از رسوم و فرهنگی مردمی گرفته شود، باور افراد این است که انسان وقتی می‌میرد، می‌پوسد و مرگ آخر خط است؛ اما اگر این قوانین اعتباری نباشد، انسان با مرگ، از پوست به در می‌آید.

آنکه ما را آفرید، فرمود که انسان در مصاف و هماورد با مرگ، مرگ را زیر پا له می‌کند و وقتی وارد صحنه قیامت شد، ابدی می‌شود.

تنها معیار برای سنجش یک عمل اخلاقی الهی بودن و اسلامی بودن آن است نباید آنچه را که در عرف و به اشتباه جا افتاده است را معیار دانست چرا که اساسی ندارد و انسان را به قهقرا می برد تنها با بینش الهی است که انسان می تواند به سلامت از تیرگی دنیا راه به سلامت بپیماید

مرگ ما را نمی‌چشد، بلکه ما مرگ را می‌چشیم و هضم می‌کنیم و این دیدگاه به انسانیت شرف می‌دهد.خدای سبحان در قرآن کریم ما را تشویق می‌کند که ای انسان، تو هرگز نابود نمی‌شوی و دائما سیر می‌کنی تا به لقاءالله برسی.

وی همچنین به روایتی از امیرالمومنین علی (ع) اشاره کرد و افزود: مردان الهی کسانی هستند که پشتوانه حلال و حرام را می‌بینند، آنگاه اگر خواستند به زبان اهل ولایت و معنا حرف بزنند، آن را بیان می‌کنند.

ایشان در نکوهش بداخلاقی ها  میفرمایند: کسی که زبان‌درازی می‌کند و آبروی دیگری را می‌برد و با قلم و بیان و بنان خودش، نیش می زند، در قرآن کریم می‌فرماید: «لَّیْسَ لَهُمْ طَعَامٌ إِلَّا مِن ضَرِیعٍ» یعنی این انسان در قیامت گرسنه است و به او تیغ می‌دهند و در قیامت غذایی جز خار خشکیده ندارد.

کسی که نرم‌گفتار و نرم‌رفتار و نرم‌کردار است و آبروی کسی را نمی‌برد و سعی می‌کند مشکلات را از جامعه کم کند و جامعه را در رفاه نگه دارد، در قیامت بر روی فرشی می‌نشیند که ابر آن پرنیان است.

راه رسیدن به باطن، مسائل اخلاقی است که انسان سعی می‌کند مشکل خود و جامعه را حل کند. انسان با تلاش در تولید و قناعت در مصرف، هم زندگی خودش را تأمین می‌کند و هم زندگی دیگران را.

حضرت آیت الله جوادی آملی در تفسیر نامه 15 امیرالمومنین علی (ع) از کتاب شریف نهج‌البلاغه فرمود: هنگامی که امیرالمومنین علی (ع) در جنگ با دشمن مواجه می‌شد، می‌فرمود: اَللَّهُمَّ إِلَیْکَ أَفْضَتِ الْقُلُوبُ وَمُدَّتِ الْأَعْنَاقُ وَشَخَصَتِ الْأَبْصَارُ وَ نُقِلَتِ الْأَقْدَامُ وَأُنْضِیَتِ الْأَبْدَانُ اَللَّهُمَّ قَدْ صَرَّحَ مَکْنُونُ الشَّنَآنِ وَ جَاشَتْ مَرَاجِلُ الْأَضْغَانِ اَللَّهُمَّ إِنَّا نَشْکُو إِلَیْکَ غَیْبَةَ نَبِیِّنَا وَ کَثْرَةَ عَدُوِّنَا وَ تَشَتُّتَ أَهْوَائِنَا رَبَّنَا افْتَحْ بَیْنَنا وَ بَیْنَ قَوْمِنا بِالْحَقِّ وَ أَنْتَ خَیْرُ اَلْفاتِحِینَ. ؛ خدایا، دل‌ها به سوی تو افاضه دارد و گردن‌ها به سوی تو کشیده شده و چشم ها به لطف و کرم تو دوخته شده و پاها به رضای تو به میدان جنگ آمده و بدن  های ما اگر خسته و کوفته شد، برای رضای تو بود. خدایا، دشمن با همه کینه به میدان آمده و دیگ کینه‏ آنها به جوش آمده و ما برای حفظ دین تو حرکت کردیم. خدایا، متأسفانه پیامبر در میان ما نیست و دشمنان ما زیاد هستند و در درون ما انسجام و وحدت وجود ندارد. ای پروردگار، بین ما و دشمنان ما به بهترین وجه فتح برقرار کن.

نتیجه :

تنها معیار برای سنجش یک عمل اخلاقی الهی بودن و اسلامی بودن آن است نباید آنچه را که در عرف و به اشتباه جا افتاده است را معیار دانست چرا که اساسی ندارد و انسان را به قهقرا می برد تنها با بینش الهی است که انسان می تواند به سلامت از تیرگی دنیا راه به سلامت بپیماید . و در این مسیر چه شایسته است که از مواعظ والای علمایی که عمری در شناسایی سعادت ها و شقاوت ها پرداخته اند بهره بریم باشد که گمراه نگردیم .

منابع : جهان نیوز، مؤسسه تحقیقاتی إسرا

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: