لكن وقتى با آيات صريح و روشن قرآن روبه‏رو مى‏شوند و نمى‏توانند خدشه‏اى در ظهور و معناى روشن آنها وارد كنند و خود را در برابر منطق و عقل و محكمات قرآن عاجز مى‏بينند پاى فراتر نهاده، شبهه را به گونه‏اى ديگر مطرح مى‏كنند. آنان براى دست يابى به هدف خود، كه بى اعتبار كردن قرآن و اعتقادات و ارزش‏هاى دينى است، از سخن قبلى خود مبنى بر عدم امكان فهم قرآن و معارف دينى، كاملا تغيير موضع داده، درست در نقطه مقابل قرار مى‏گيرند. آنها در موضع قبلى خود با قبول معنايى ذاتى و واقعى براى سخن قرآن و معارف دينى آنها را وراى دسترسى انسان مى‏دانستند؛ اما در اين موضع جديد، قرآن و آموزه‏هاى دينى را تهى از واقعيت دانسته، معارف و دستورات دينى را برداشت‏هاى ذهنى افراد از آيات تلقى مى‏كنند و مى‏گويند نه تنها قرآن، بلكه همه كتاب‏هاى آسمانى چنان نازل شده‏اند كه مى‏توانند به گونه‏هاى مختلفى تفسير شوند و همه آن تفاسير مختلف و برداشت‏هاى متفاوت درست و صحيح باشند. اگر سوال شود، حتى در صورتى كه آن تفاسير و برداشت‏ها در حد تضاد با يكديگر اختلاف داشته باشند، آنان در پاسخ خواهند گفت، اختلاف برداشت‏ها ولو در حد تضاد و تناقض ايجاد و مشكل نمى‏كند؛ زيرا اصلا قرآن و دين واقعيتى را بيان نكرده است. بلكه تنها الفاظ و قالب‏هايى تهى به اسم وحى الهى بر پيامبر القا شده و هر كس با مراجعه به آنها مطلبى در ذهنش تداعى مى‏شود!! آنچه تداعى مى‏شود فهم خود انسان است و چون انسان‏ها داراى ذهنيت‏هاى متفاوتند در نتيجه فهم‏ها متفاوت است. دين همان فهم‏هاى متفاوت انسان‏ها از الفاظ و آيات قرآن و آموزه‏هاى دينى است و چون قرآن و آموزه‏هاى دينى بيانگر هيچ واقعيتى نيست، فهم‏هاى متفاوت از آنها نيز قابل تصديق و تكذيب نيست. همه فهم‏ها بر حق، و محكوم به صحت و درستى است؛ زيرا قرآن حقايق ثابتى كه تنها يكى از فهم‏ها و تفسيرها با آن مطابق باشد، بيان نمى‏كند.
تخيل پردازان نظريه (( صراطهاى مستقيم يا قرائت‏هاى مختلف از دين)) از اين نيز پاى فراتر نهاده، براى ضربه زدن به ريشه و اساس دين، يعنى وحى، مى‏گويند نه تنها بشر از قرآن و وحى الهى حقيقت ثابتى را درك نمى‏كند و هر كس ذهنيت خودش را با نام وحى، بيان و تفسير مى‏كند؛ بلكه پيامبر صلى الله عليه و آله نيز به خاطر دارا بودن ويژگى بشرى، فهم و درك و برداشت خود را به اسم وحى براى مردم بيان كرده است. بنابراين، فهم پيامبر صلى الله عليه و آله نيز يك فهم شخصى و متناسب با ذهنيت و شرايط خاص زمانى و مكانى او بوده است كه به صورت الفاظ و آيات بيان كرده است. بنابراين نمى‏توان قرآن را كلام خدا و وحى الهى دانست؛ بلكه بايد گفت قرآن كلام پيامبر صلى الله عليه و آله است.
حتما سوال خواهيد كرد پس با آياتى از اين قبيل چه بايد كرد:

و ما ينطق عن الهوى ان هو الا وحى يوحى ?

پيامبر هرگز از روى هواى نفس سخن نمى‏گويد، آنچه مى‏گويد چيزى جز وحى كه بر او نازل شده است، نيست. يا:

تنزيل من رب العالمين، و لو تقول علينا بعض الاقاويل، لاخذنا منه باليمين، ثم لقطعنا منه الوتين‏ ?

قرآن كلامى است كه از پروردگار جهان نازل شده است و اگر او سخن دروغ بر ما مى‏بست ما او را با قدرت مى‏گرفتيم سپس رگ قلبش را قطع مى‏كرديم. طرفداران اين نظريه در پاسخ مى‏گويند اين مضامين نيز برداشت و فهم خود پيامبر صلى الله عليه و آله و بيانگر احساسات اوست.
بديهى است چنين نظريه‏اى سرانجامى جز فرو رفتن در ورطه شكاكيت و انكار واقعيت و ناديده گرفتن عقل و منطق و بازى كردن با الفاظ ندارد؛ القا كنندگان اين تفكر، در مقابل روشن‏ترين معانى و واضح‏ترين مفاهيم خواهند گفت اين احساس و برداشت شماست و حاكى از هيچ واقعيتى جز ذهنيات شخص شما نيست، بنابراين براى خودتان خوب و محترم است ولى براى ديگران ارزش و اعتبارى ندارد!
به هر حال به نظر مى‏رسد ترويج چنين نگرشى نسبت به دين و قرآن، از پيشرفته‏ترين شگردها و دام‏هاى شيطانى باشد كه تاكنون براى اغوا و فريب فرزندان حضرت آدم عليه‏السلام تدارك ديده شده است.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: