مشهد به دامن مدینــه دارد

جـان نبـی را به سینه دارد

فــوج مـلک را نـور امیّـدی در این جاست

از چارده خورشید، خورشیدی در این جاست

مشهـــد بهشــتِ گل‌های عشق است

جاری در این خاک دریـای عشق است

آن گل رضای عترت است اما غریب است

نامـوس قـرآن است و در دنیا غریب است

بـــر غـربت او دنیـا بگریـــد

حیــدر بنـــالد زهــرا بگریــد

تاریخ عصمت شاهد معصومی اوست

عالـم پریشان از غم مظلومی اوست

نوش جهانتاب از قهــر گردید

با مثل مأمون هم عهد گردید

با خونِ دل، با داغِ جان، عمرش سرآمد

آخـر هـم از زهـر ستـم جانـش برآمد

او را ز یثـــرب آواره کـــردند

وز غم دلش را صد پاره کردند

از زهر سوزان گر که شد قطع حیاتش

آن زهــر داد از پنجه مأمون نجاتش

امـروز دل‌هـا از غــم شکسته

قلب جوادش در خون نشسته

آید از طوس و آورد خون جگر را

نــور امـامت دارد و داغ پـدر را

سید رضا موید